Estiven evolta nun mantón de pena negra e escura, e con moita nostalxia dos meus paisaxes, critiquei a Castela como algo árido e tratar mal aos campesiños galegos que chegaban a traballar esas terras, considerabame unha poeta na sombre e esta idea sempre estaba presente nas miñas obras,e con esta idea surdió o vació que tiveb no meu orizen , por ser filla dunha nai solteira, fun unha muller de encrucixadas e auqnue síntome galega a miña intelixencia e forma de ver as cousas obligame a buscar outros horizontes.
Sempre sola contra o mundo e con moita forza asuperar todo e poder seguir adiante . Intentei vovler a abrir camiños falando en galego nas miñas obras, pero non serviu de moito, entre enfermidades domésticas
e embarazs que afectan a miña saúde miñas obras sempre falan dende a nostalxia e refuxiome no silencia e no sufrimiento, cousa que atrae a pouca retención do mó marido e meus fillos,
Sempre quixen reinvidicar os valores de justiza social , embelezar os meus paisaxes, e que a muller é forte.
FUENTES UTILIZADAS: http://www.margencero.com/articulos/rosalia_pdf.pdf
http://www.ale.uji.es/rosalcan.htm
http://www.lecturalia.com/autor/5117/rosalia-de-castro
No hay comentarios:
Publicar un comentario